Σενάριο

Κενό σκηνικό με τρεις πέτρες. Καθόλου ορίζοντας.

Ο Βαγγέλης κάθεται σε μία πέτρα σκυφτός. Η Μελίνα στην άκρη δεξιά ανακατεύει κάτι λάσπες. 

Μπαίνει ο Άγγελος. Διάθεση υποτονική εκτός και αν ορίζεται αλλιώς. 

Άγγελος : Κατηγορούμαστε για προδοσία.
Μελίνα : Το ξέρουμε.
Βαγγέλης : Τι προδώσαμε;
Άγγελος : Όλους
Βαγγέλης : Ποιους όλους;
Άγγελος : Την ανθρωπότητα. 
Βαγγέλης : (χωρίς να σηκώσει κεφάλι) Δεν πειράζει.
Άγγελος : Και την ιστορία. Παραλίγο να το ξεχάσω!
Βαγγέλης : Προδώσαμε και την ιστορία;

Άγγελος : Βεβαίως! Θα χρειαστεί να πάω στα κεντρικά για την υπόθεσή μας (παύση).
Δεν ήταν κανείς εκεί. Δεν υπάρχει τίποτα πια. Κανένας.

Βαγγέλης : Κανένας;

Άγγελος : Σαν να μην υπήρξε ποτέ κανείς. Κρίμα. Και τους ήξερα όλους. Δηλαδή όχι ακριβώς, αλλά σίγουρα τους πιο σημαντικούς, αν και δηλαδή ίσως να μην ήταν τόσο ιδιαίτερα σημαντικοί πάντως πολύ καλοί στη δουλειά τους, δηλαδή .... ναι, αρκετά

Βαγγέλης : ποια δουλειά;
Άγγελος : ίσως λιγότερο σημαντικοί ή πολύ λίγο
Βαγγέλης : την δική σου δουλειά;

Άγγελος : Α ναι την δική μου. Εκπροσωπώ κάτι σπουδαίο, κάτι που είναι τόσο σημαντικό που, αν και είναι αδύνατον να το ξεχάσω, δυστυχώς δεν το θυμάμαι (ψάχνει στα χαρτιά του ανήσυχος), όχι δηλαδή ότι το ξέχασα εντελώς αν και δεν είναι απόλυτα σίγουρο ότι μου το είχαν πει. Τώρα που το σκέφτομαι ίσως τώρα να έρχομαι. Ίσως να μην έχω πάει ακόμα εκεί. (ζωηρά). Πάντως δεν έχει σημασία αφού μια μέρα όλοι θα πεθάνουμε. Ή σχεδόν όλοι.

Βαγγέλης : Και να υπήρχαν κάποιοι ίσως δεν θα άλλαζε τίποτα.
Μελίνα : Θα ζήσουμε όπως ζούσαμε.
Βαγγέλης : Μόνοι, αποκομμένοι.
Μελίνα : Χωρίς ανθρώπους.
Βαγγέλης : Χωρίς εμάς. Αποκομμένοι από τα πάντα.

Άγγελος : (τους κοιτάζει παράξενα) Δεν χρειάζεται να ζήσετε μόνοι. Θα ζήσω κι εγώ μαζί σας. Κι αν χρειαστεί θα κάνουμε αντίσταση.

Βαγγέλης : Σε ποιους;
Άγγελος : Σε όλους. Ενάντια σε οτιδήποτε.
Βαγγέλης : Και σε μας;
Άγγελος : Κυρίως σε εμάς.
Βαγγέλης : Αυτός θα είναι ο σκοπός μας;

Αγγελος : Ναι, ο καλύτερος. Και τώρα που πετύχαμε τον σκοπό μας, πρέπει να διαλυθούμε ήσυχα. Ο καθένας να πάρει τον δρόμο του.

Βαγγέλης : Δεν υπάρχουν πια δρόμοι.
Άγγελος : Ούτε γέφυρες, ούτε λεωφόροι....
Μελίνα : Ούτε άνθρωποι. Μόνο εμείς.
Άγγελος : Το βρήκα, ούτε  εμείς υπάρχουμε!
Μελίνα : Ούτε αγώνες, ούτε τίποτα έτσι δεν υπάρχει ούτε αρχή ούτε τέλος
Βαγγέλης : Καλώς ήρθαμε στην κόλαση
Μελινα : Τη μία και μοναδική
Άγγελος : Κανείς άλλος δεν χωράει
Βαγγέλης : Μόνοι την δημιουργήσαμε/βρήκαμε
Άγγελος : Ή ήμασταν μέσα απ' την αρχή και δεν ξέραμε πως ήταν κόλαση
Μελίνα : Μπορεί να υπάρχει μόνο μία κατάσταση
Βαγγέλης :  Με πολλά ονόματα ανάλογα την περίσταση — τώρα την λέμε...
Άγγελος : Κόλαση. Αύριο κάτι άλλο. 

(παύση)

Άγγελος : Τι κάνει άραγε αυτός που μας έφερε;
Βαγγέλης : Δεν ήρθαμε;
Άγγελος : Ναι. Ίσως. Όχι; Λοιπόν; Τί κάνει;
Βαγγέλης : Ποιος;
Άγγελος : Ο ... αυτός, ο πως τον λένε, ξέρεις...
Βαγγέλης : Α ναι
Άγγελος : Δεν μπορεί να τον ξεχάσαμε. Δεν γίνεται κι όμως!
Βαγγέλης : Ίσως όμως να μας ξέχασε αυτός
Άγγελος : Λες;
Βαγγέλης : Μπορεί.
Άγγελος : Σίγουρα.
Βαγγέλης : Μάλλον.
Άγγελος : Ίσως είναι το σκότος. Ή το άπειρο. Ή η απεραντοσύνη. (Παύσεις ανάμεσα)
Βαγγέλης : Τι;
Άγγελος : Τίποτα. Κάτι δεν σκεφτόμουν.
Βαγγέλης : Κι εγώ
Άγγελος : Όλα είναι ετοιματζίδικα. Σαν ένας μπουφές με διάφορα φαγητά. Διαλέγεις τι θες...
Βαγγέλης : Μπουφές;
Άγγελος : Άρα δεν διαλέγεις. Σου επιβάλουν. Αυτοί ή αυτός που έφτιαξε τον μπουφέ.
Βαγγέλης : Με φαγιά;
Άγγελος : Σωστά. Μας το επέβαλαν (γυρνάει στον Βαγγέλη) Μμμμ; Ναι.
Βαγγέλης : Και τώρα;

Άγγελος : Τίποτα. Αρχίζουμε, τελειώνουμε, τι πιο ευχάριστο απ' αυτό; Έχουμε αφιερώσει όλη μας την ύπαρξη.

Βαγγέλης : Που;
Άγγελος : Όχι που, αλλά τί..... (ο Βαγγέλης δεν κατάλαβε) 

Βαγγέλης : Να σου πω ένα αστείο;
Άγγελος : Όχι.
Βαγγέλης : Πέθανα!

(ξεκαρδίζονται στο γέλιο — ο Άγγελος κοιτάζει την Μελίνα που μαζεύει τις λάσπες με ενδιαφέρον και δείχνοντάς την, λέει—)

Άγγελος : Πάντα ήθελα την απλότητα, να είμαι απλός. Όμως τόσο δύσκολο που είναι, πως να τα καταφέρω;

Μπαίνει ο Αντισθένης. Κοιτάζει την Μελίνα. Μετά κοιτάζει τους άλλους δύο.